2 de dag na infuus

Vandaag is het de eerste rustdag na het infuus, ik geen mens ben.
Een dag waarop heel Nederland rouwt. Gisteren is in de Oekraine een vliegtuig van Malasiya airways neergestort en zijn er 298 waaronder 198 Nederlandse mensen die op vakantie gingen dood.
Hans staat op en voor hij naar zijn werk gaat geeft hij anti-kots middelen. Wat een tragedie en verschil in kansen!
Wakker geworden is het gevoel van misselijkheid al gauw weer aanwezig na een slok van een kopje thee. De klaargemaakte beschuit hou ik daardoor voor gezien. Hans heeft met Karina afgesproken dat die tot hij terug is standbye is. Ik ga hondje uitlaten maar gauw weer terug mijn bed in. Karina komt even buurten en samen kijken we naar journaal, wat een verdriet. Dan de telefoon gepakt want bedenk me net dat Thom ook die richting op ging! Fijn om snel Vinc aan de lijn te hebben en te horen dat Thom de dag ervoor vertrok! Anita's stem op achtergrond is goed zo!! Als Hans terug komt is het buiten warmer dan ooit. Bij alles wat ik probeer te drinken is het gevoel er dat het eruit komt. Toch proberen wat te drinken. Coolbest vruchtensap ijskoud met ook bietjes erin ............helaas. Dus met nog weer wat pillen te bed. Slokje voor slokje. Gelukkig kun je heel lang zonder eten maar drinken ..........het moet! Niet veel druppels breng ik naar het toilet, dus als dialysepleeg......! Aan het einde van de middag belt Diak Jan-Willem van de dagbehandeling. Dit is vaste afspraak voor tweede dag. Als hij hoort hoe het gaat zegt hij dat ik de eerst volgende afspraak met Thunissen dit goed moet vertellen. De combinatie van cytostatica kan dan mogelijk wat veranderd worden zodat deze misselijkheid niet zo erg is als nu! Rond de klok van 20.00 uur zegt Hans zo de nacht niet in te gaan. De warmte en het slecht binnen houden van vocht bij mij is niet bevordelijk voor de nieren! Die darmen kunnen nog wat leie, die worden door dagelijks 3 maal magnesiumoxide wel op gang gehouden. Gelukkig doet dit zijn werk ook, want verstopping moet ik ook niet hebben. Maar vocht is nummer 1. Ach wat kun je dan doen? Als we bellen met ziekenhuis moet ik daarheen! Nee, zegt Hans laat maar en een uurtje later komt hij met pakketje thuis. Naald erin, aansluiten en litertje in laten lopen. Voordat ik er erg in heb heeft hij me om en hangt er een hangertje aan het rolgordijn met zakje vocht! We bedenken beide dat we dit eerder al eens deden, bij Pa Sturk toen met een zakje bloed erachteraan! Nu dan merk ik direct verbetering mede daar hij anti-kots middel geeft. Dus daarna kan ik ook beter het drinken binnen houden. Gelukkig en ik voel me wat beter. De gehele dag houd ik het nieuws bij en kun je het verdriet voelen. Namen zijn nog niet bekend maar die beelden.....................! Daar op weg naar zo'n mooi land, een mooie vakantie..........zovelen..........die richting op. Java en Bali..........! Vreselijk! Wat heb ik dan geluk! Wij!
Al hadden we met zijn drietjes nu ook daar kunnen zijn!
Het is zoals het is. Om te bewegen gaan Hans en ik laat op de avond Chico nog uit. Buiten in de frisse lucht komt dan ook verdriet. Waarom moet ik dit weer mee maken. Waarom wij ?Had mijn lijf niet al genoeg te verwerken gehad? Papjes goed en papjes fout en behandelingen? Stappen voor en stappen na al die 8 IVF pogingen met die vele hormonen toedienen en ziekenhuis behandelingen?
Zo goed als ik nu in mijn vel zat? Hoe kan je lichaam je zo in de steek laten? Al bijna drie jaar gestopt met roken. Flink afgevallen en gestart met leuke sporten! Wat nu dan? Nee, geluk...! Ja, staan we daar met ons mond vol tanden samen. Met geluk want ik heb het op tijd gezien en nu gaan we ook die laatste foute cel te lijf! Met alles wat ik in me heb!
Het is zoals het is. Dealen met hetgeen op je pad komt!
Zoals ik steeds rationeel kan zeggen: Zo velen zijn hier door gekomen, weet ik en dat kan ik dus ook. Ja, die snap ik en daar ga ik ook voor dus.......! Kom op, Kop op, Sturk je bent sterk! Samen naar huis, waar die eigen mantelzorger wat anti- k..... pilletjes geeft en...... slapen!