veilig antwoord, svp lezen.....! TIP

Column Joyce: Jong van buiten, oud van binnen
Posted on december 1, 2014
Column Joyce“Het is heel dubbel, want je wilt graag dat niet iedereen meer met jouw ziekte bezig is en iedereen gaat ook gewoon door. Maar soms wou ik weleens dat het even aan mij te zien was. Dat mensen snappen waarom niet alles meer lukt zoals het vroeger ging.” Het zijn veelzeggende woorden, waarmee ik mijn debuut op de Nederlandse televisie waardig afsluit.

Als ik wil dat mensen het snappen, misschien moet ik dan vanaf nu maar altijd open en eerlijk antwoord gaan geven op de vraag hoe het echt met mij gaat:

“Nou, ik slaap erg slecht ’s nachts. Het zweet gutst van mij af, ik voel pijn door mijn hele lijf en word uiteindelijk zo stijf als een plank wakker. Mijn kleine mannetjes kruipen meestal nog even lekker bij ons in bed. Maar hoe graag ik het ook zou willen, hun warme lichaampjes verdraag ik helaas niet al te lang tegen mij aan. Mijn pijnlijke, krakende lichaam heeft lang de tijd nodig om geactiveerd te worden. Met moeite weet ik mijzelf uit bed te slepen. Na het douchen krijg ik vaak de ene na de andere opvlieger,waardoor ik soms wel tien minuten moet wachten tot ik mijzelf kan aankleden. Ik twijfel overigens elke ochtend wat ik aan moet doen, want ik voel me nog steeds overal te dik in. Eigenlijk zou ik meer moeten sporten, want die extra kilo’s verdwijnen immers niet vanzelf. Ik neem mijzelf steeds voor om het sporten toch echt weer structureel op te pakken, maar het lukt me gewoon niet. Wist je eigenlijk al dat ik een elektrische fiets heb gekocht? Omdat ik op mijn normale fiets pijn in mijn knieën krijg en al na een paar honderd meter buiten adem ben. Maar met die trapondersteuning fiets ik gewoon fluitend naar mijn werk. Op mijn werk aangekomen moet ik trouwens echt alles opschrijven, omdat mijn geheugen zo’n zeef is geworden en mijn concentratie ook niet meer is wat het is geweest. Als ik te lang achter de computer zit krijg ik vaak een doffe pijn in mijn arm. En als het tegenzit krijg ik er ook nog hoofdpijn bij. Eigenlijk denk ik dat ik een bril nodig heb, want mijn zicht is ook achteruit gegaan. Maar doordat ik zo vergeetachtig ben geworden, vergeet ik om naar de opticien te gaan. Als ik ’s avonds uit mijn werk thuis kom heb ik bijna geen energie meer. Maar toch probeer ik het avondritueel met de kinderen zo goed mogelijk uit te voeren. Om vervolgens uitgeput met warme dekens op de bank neer te ploffen. Want gek genoeg heb ik het bloedheet als ik een opvlieger heb, maar als die zijn weggevlogen heb ik het juist weer ijskoud. Mijn man verdient ’s avonds natuurlijk ook nog mijn aandacht. Maar als hij in bed tegen mij aan komt liggen breekt het zweet mij weer uit. Niet omdat ik niet intiem met hem wil zijn, integendeel zelfs. Maar het is gewoon te warm. En bovendien kan ik eigenlijk nooit echt een goede zit- of lighouding vinden, door de pijn in mijn botten en gewrichten. Vaak bekruipt mij het gevoel dat mijn man mij niet meer mooi vindt. Dat hij alleen maar bij mij blijft omdat hij mij zielig vindt. Het hormonale stemmetje in mij praat mij ontzettend onzeker. Net zolang tot ik het op hem ga afreageren, ruzie zoek en verwijten ga maken. Oh ja, dat vergeet ik nog. Ik heb laatst nog een botscan laten maken. Al een paar maanden heb ik last van een drukkende pijn op mijn borstbeen. Het was gelukkig goed hoor, geen uitzaaiingen te zien. Maar ik zat hem toch wel weer even te knijpen.”

Hmm, ik denk toch dat ik toch maar kies voor het veiligste en meest simpele antwoord: ”Het gaat goed met me hoor, met jou ook?”